Το SPD και η σοσιαλιστική διεθνής

Του Κώστα Τάτση, Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ

Μέσα στον προεκλογικό πυρετό (Σεπτέμβριος του 2013) και λίγες μέρες πριν τον εορτασμό της επετείου 150 χρόνων από την ίδρυση του, το SPD αισθάνθηκε ξαφνικά την ανάγκη να στραφεί στη διεθνή κοινότητα και να δείξει ενδιαφέρον για την παγκόσμια σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική κοινότητα.

Και πραγματικά πέτυχε να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, αφού προκάλεσε με την απόφασή του να αναλάβει πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου φορέα,  με την αιτιολογία ότι πλέον, η Σοσιαλιστική Διεθνής τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης.

Σε κάποια άλλη μακρινή εποχή, δηλαδή τότε που πιστεύαμε ότι για τα σοσιαλιστικά και γενικότερα τα αριστερά κόμματα λειτουργούσαν με γνώμονα τις ανάγκες της διεθνούς Κοινότητας,  που πραγματικά προείχαν των εθνικών, μπορεί να έβλεπε κανείς θετικά την πρωτοβουλία του SPD και να επικροτούσε την ανάγκη (εφόσον διαπιστωμένα υπήρχε) ενός νέου φορέα / φόρουμ διαλόγου.

Σήμερα όμως, εν μέσω της κρίσης στην ευρωζώνη είναι τουλάχιστον υποκριτικό το SPD να χρεώνει στην Σ.Δ, έναν συμβουλευτικό και όχι αποφασιστικό φορέα, την αδυναμία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς να καταθέσει πρόταση για τα μεγάλα και καίρια ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Γιατί απλά, με πρώτο και καλύτερο το SPD, και τα ίδια τα σοσιαλιστικά κόμματα λειτουργούν πρώτα ως κόμματα εθνικά και έπειτα (και αν αυτό) δεν εναντιώνεται στο εθνικό συμφέρον, υπάρχει χώρος για τα διεθνή.

To SPD άλλωστε, ήταν στην κυβέρνηση από το 1998 και συμμετείχε και στην πρώτη κυβέρνηση Μέρκελ από το 2005 μέχρι το 2009. Συμμετείχε, δηλαδή, με εκπροσώπους του σε παγκόσμια φόρα όπως το G20, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Κομισιόν και είχε ως κόμμα του ΕΣΚ το μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών στο ευρωκοινοβούλιο κλπ.

Τι προώθησε εκείνο το διάστημα που να εκπροσωπεί ιδεολογικά τα σοσιαλιστικά κόμματα και τη σοσιαλδημοκρατία ;

Ποιες διαφορετικές πολιτικές από αυτές της Μέρκελ και του Σαρκοζί προωθήθηκαν;

Μήπως στις παγκόσμιες διασκέψεις για το περιβάλλον;
Ποιες οι παρεμβάσεις του SPD για τις κλιματολογικές αλλαγές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την αποψίλωση των δασών, την ερημοποίηση, τις πλημμύρες, το λιώσιμο των πάγων, τον αφανισμό τόσων ειδών του πλανήτη μας.

Ποιες διαφορετικές παρεμβάσεις έκανε για τις αγορές που πιέζονται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, οι οποίες αδυνατούν να λάβουν υπόψη το δημόσιο καλό, το κοινό καλό, τον κοινό πλούτο της ανθρωπότητας και του πλανήτη μας;
Υπήρξαν προτάσεις για τη διαφάνεια στο πιστωτικό σύστημα, ώστε να μην μπορούν να υπάρξουν ξανά τοξικά ομόλογα και να μην υπάρξουν ξανά «φούσκες» από τις οποίες θησαυρίζουν τα «golden boys» στην πλάτη των εργαζομένων και συνταξιούχων ;

Μήπως επενέβη για την έλλειψη αποτελεσματικών διεθνών ρυθμίσεων και εφαρμοστικών μηχανισμών, για την αναχαίτιση της φοροαποφυγής και της φοροδιαφυγής που σήμερα κλέβει από τις εθνικές οικονομίες τρισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο;

Ποια η διαφορετική πολιτική του SPD για το τραπεζικό απόρρητο, τα κέντρα offshore και τους φορολογικούς παραδείσους που  ληστεύουν από τις εθνικές οικονομίες κεφάλαια ζωτικής σημασίας για την κοινωνική ευημερία και τη βιώσιμη ανάπτυξη;
Ποια η θέση του SPD για την πρόταση του φόρου Τόμπιν δηλαδή, την επιβολή ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών; Μήπως προώθησε την πρόταση της Ελλάδας για ευρωπαϊκό ομόλογο ;
Και μήπως θυμόμαστε πότε υιοθετήθηκε η απόφαση, με δικαιολογία την εξασφάλιση του εθνικού συμφέροντος,  οι πρόσφυγες να επιστρέφουν στις χώρες από τις οποίες εισήλθαν στην ΕΕ δηλ πχ στην Ελλάδα. Ήταν μια απόφαση που διέπεται από σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικα ιδεώδη και αξίες ή εξυπηρετούσε απλά τα εγχώρια συμφέροντα;

Αλλά ας έρθουμε και στην Γερμανία.

Πολύ πρόσφατο είναι το προγραμματικό συνέδριο του κόμματος που υπερψήφισε το κυβερνητικό πρόγραμμα. Με εξαίρεση την καθιέρωση του κατώτατου μισθού όλες οι άλλες αποφάσεις εύκολα μπορούν να υιοθετηθούν και από μια συντηρητική κυβέρνηση.

Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία επιβάλει στα κόμματα του δυτικού κόσμου ως κανόνα επιβίωσης να εκπροσωπούν τα καθαρά εθνικά συμφέροντα ακόμα κι αν αυτά πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Έτσι δεν ταυτίζονται τα συμφέροντα των Συντηρητικών της Μεγ. Βρετανίας με αυτά της Δεξιάς της Γερμανίας, ενώ  ταυτίζονται της Μέρκελ με του Ολάντ.
Με αυτή την λογική δεν δέχτηκαν οι σοσιαλιστές πρωθυπουργοί Γκονζάλες και Σόκρατες την πρόταση να γίνει κοινό μέτωπο με την Ελλάδα γιατί θεωρούσαν ότι τα συμφέροντά τους ήταν στην «άλλη πλευρά».
Γι αυτό και δεν έχουν ίδια γραμμή «πλεύσης» το LINKE και ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι ανήκουν στην ίδια ιδεολογική ομάδα.

Συμπέρασμα: Η φωτοβολίδα του SPD για τη δημιουργία άλλου φορέα πιο αποτελεσματικού από αυτού της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι υποκριτική και απλά επιβεβαιώνει την αδυναμία της παγκόσμιας Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας να ξεφύγει από τα εθνικά σύνορα και να παρουσιάσει μια συνολική πρόταση για το αύριο της ανθρωπότητας. Και όπως είναι γνωστό, το αντίδοτο για την έλλειψη πολιτικής  είναι η δημιουργία επιτροπών και οργανισμών.