Από την Ελένη Αϋφαντή, σύμβουλο Προσωπικής Ανάπτυξης
Σε ένα πρόσφατο σεμινάριο με θέμα τον φόβο ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να γράψουν σε ένα χαρτί ποιος ήταν ο μεγαλύτερός τους φόβος. Το 90% απάντησε: Η απώλεια. Ναι, είναι μεγάλο θέμα για όλους μας και όπως και να ‘χει κάποια στιγμή στη ζωή μας θα κληθούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Και σίγουρα, πάνω από δύο φορές…
Όταν τον βλέπεις να φεύγει, να πηγαίνει αλλού για δουλειά, όταν τον αποχαιρετάς επειδή δεν μένετε στην ίδια πόλη, όταν κάτι τελειώνει, όταν ένα όνειρό σου σε εγκαταλείπει, όταν ο χρόνος σου σπαταλιέται, όταν κάποιος φεύγει για τους ουρανούς… Τότε είναι που θέλεις να πεις τόσα μα τόσα πολλά, τότε είναι που θέλεις να μιλήσεις για όσα δεν μίλησες, να πεις όσα ούτε στον εαυτό σου τόλμησες να πεις. Κι ας ήσασταν τόσο καιρό μαζί… Πού πήγε όλος αυτός ο χρόνος, οι στιγμές πού σπαταλήθηκαν; Τόσο καιρό νόμιζες πως είχες χρόνο και θα τα έλεγες όλα, θα τα έκανες όλα…
Μα αυτός κύλησε σαν την ανάσα σου σε έναν φόβο και τέλειωσε γιατί άφησες τους λεπτοδείκτες του ελεύθερους στη διαδρομή του. Είναι κι αυτό το “σώπασες επειδή θύμωσες”, “σώπασες γιατί νόμιζες πως όλα θα γινόντουσαν όπως παλιά, όπως πάντα”. Εσύ πιστεύεις στο “για πάντα” ή στο “για όσο” που διαρκεί σαν χθες, σαν τώρα, σαν παντοτινά.
Όλα για τις στιγμές που εσύ επιλέγεις τη διάρκειά τους, εσύ την ανάγκη τους, εσύ τα θέλω τους, εσύ τη δική τους λαχτάρα. Μα πού ήσουν εσύ τότε; Πού πήγε το για πάντα σου; Τώρα θυμώνεις; Με ποιον; Μ’ εσένα; Με τον άλλον; Με τη ζωή που τα έφερε έτσι; Και σε ξαναρωτώ, εσύ πού ήσουν;
Και τώρα ένας σφιχτός κόμπος στο λαιμό, δεν υπάρχει ανάσα, μόνο η μεγάλη σιωπή. Αποχωρισμός… Ο χρόνος δεν φτάνει πια, ούτε για μια αγκαλιά, ούτε για ένα βλέμμα που τα λέει όλα, αυτό που έκανε την καρδιά σου να χαμογελά.
Μα ένας αποχωρισμός δεν είναι μόνο ερωτικός, δεν είναι μόνο η ερωτική αγάπη που πονά στο μακριά, είναι ο που αισθάνεσαι στον αποχωρισμό μιας χαρούμενης στιγμής, ο που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι ένα σου όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, ο ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή, ενός αγαπημένου προσώπου που μένει μακριά και ανταμώνετε για λίγο.
Κοιτάς το ρολόι ξανά και ξανά, σε κάθε στιγμή που πλησιάζει στο τέλος αυτής της διαδρομής Σε ένα αεροδρόμιο, κοιτάς τον πίνακα ανακοινώσεων, το ρολόι στον τοίχο ενός σταθμού, στο κομοδίνο πλάι σ’ ένα κρεβάτι πονεμένο.
Με κάθε λεπτό που κυλά και φεύγει βάλε το μυαλό σου να ζωντανεύει τις όμορφες αναμνήσεις, που θα σε βοηθήσουν να παλέψεις, θα σου δώσουν τη δύναμη να χαμογελάσεις για όλες τις στιγμές που περάσατε μαζί και όχι να λυπηθείς που τώρα δεν θα υπάρχουν πια. Να μπορέσεις να αποχωριστείς πονώντας πιο λίγο… Χωρίς μεγάλες σιωπές και σφιχτούς κόμπους στο λαιμό, μόνο παίρνοντας βαθιές ανάσες, σηκώνοντας όρθιο το σώμα με αποφασιστικότητα, πιστεύοντας ότι σήμερα είναι μια άλλη μέρα που στο διάβα της θα φέρει άλλα πράγματα για να ζήσεις. Μην κάνεις το λάθος να τα συγκρίνεις, δεν είναι καλύτερα, ούτε χειρότερα, είναι αυτά που είναι.
Κι όταν φτάσεις εκεί όπου οι μνήμες θα επιστρέψουν στην κλειστή σου καρδιά τα κλειδιά, άνοιξε διάπλατα πόρτες και παράθυρα να μπει το φως που λυτρώνει και πες δυνατά ένα “Ευχαριστώ”!
Ευχαρίστησε για κάθε εμπειρία, για κάθε μάθημα, για κάθε συναίσθημα που σου προσέφερε ο άνθρωπος αυτός. Τα χνάρια αυτής της κοινής σας διαδρομής σε οδήγησαν σε αυτό που είσαι τώρα, τα χνάρια αυτού του αποχωρισμού θα σε οδηγήσουν στο παρακάτω της ζωής σου.
Ευχαρίστησε και προχώρα. Αυτός που αποχωρίστηκες θα ζει για πάντα στην ψυχή σου! Μη φοβάσαι. Αγκάλιασε τον εαυτό σου με σιωπηλή στοργή, φρόντισέ τον για «το όσο» της ζωής, αυτό που φτάνει ως του ορίζοντα την άκρη, αυτό που σπάει ρολόγια κι αριθμούς.
Τώρα εσύ κάνεις επανεκκίνηση, δημιουργείς μια νέα εκδοχή του εαυτού σου, ένα άλλο εσύ από τα χιλιάδες εσύ που μπορείς να γίνεις.
Σου το εύχομαι!
sxeseis
Tags: πόνος, χωρισμός
