Mε αφορμή το πρόσφατο τεύχος χωρίς ρετούς της ελληνικής Vogue, θυμόμαστε πώς ξεκίνησε η αντίδραση κοινού και δημιουργών στην υπερβολική επεξεργασία των φωτογραφιών.
Tο 2009, το σημείο αναφοράς των πιο «ψαγμένων» γυναικών του πλανήτη, οι New York Times, είχαν δημοσιεύσει ένα άρθρο με την προβοκατόρικη εισαγωγή του να λέει πως «οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως οι φωτογράφοι και τα περιοδικά είναι ψεύτες». Και αφού κέρδισε την προσοχή των αναγνωστών, το δημοσίευμα συνέχισε απαριθμώντας τις δυνατότητες του photoshop. Δεν χρειάζεται να πετύχουμε τη σωστή λήψη όταν υπάρχει τρόπος να φαίνεται το δέρμα πιο καθαρό, η σιλουέτα πιο λεπτή, τα δόντια πιο λευκά, το βλέμμα πιο φωτεινό. Εδώ και πολλά χρόνια στα εξώφυλλα των περιοδικών αναπαράγονται εμφανισιακά πρότυπα τόσο αψεγάδιαστα που είναι δύσκολο όχι μόνο να ταυτιστείς μαζί τους αλλά και το να πιστέψεις πως μπορεί να είναι αληθινά.
Από τη μία βέβαια υπάρχει ο αντίλογος που λέει πως αυτό δεν είναι απαραίτητα καταστροφικό. Μία «βιομηχανία ονείρων» είναι η μόδα, γιατί πρέπει όλα να είναι ρεαλιστικά από τη στιγμή που θέλουμε οι εικόνες που βλέπουμε να μας ταξιδεύουν και να μας εμπνέουν; Γιατί στα συγκεκριμένα εξώφυλλα που αναφερόταν το δημοσίευμα τότε, δεν μιλούσαμε για απλές εικόνες με πιο έντονο backlight, αλλά για πραγματικούς ανθρώπους, Hollywood stars που αποτελούν πρότυπα για εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Αν προσπαθείς να ταυτιστείς με κάτι που δεν είναι «πραγματικό» και αν προσπαθείς να «φτάσεις» κάτι που δεν υπάρχει, πόσο μπορεί να επηρεάσει κάτι τέτοιο έναν πιο εύθραυστο ψυχισμό;
To δέρμα της Gwyneth Paltrow έγινε υπερβολικά διάφανο για το εξώφυλλο της Vogue τον Μάιο του 2008, το ένα πόδι της Jessica Simpson μίκρυνε στο τεύχος Σεπτεμβρίου του Elle το 2008 και το σχήμα του προσώπου της Reese Witherspoon άλλαξε στο εξώφυλλο του Marie Claire τον Φεβρουάριο του 2008. Όλα τα παραπάνω έκαναν έναν από τους πιο γνωστους φωτογράφους μόδας, τον Peter Lindbergh να δημιουργήσει την ίδια χρονιά μία σειρά εξωφύλλων για το γαλλικό Elle, με πρωταγωνίστριες τις Monica Bellucci, Eva Herzigova και Sophie Marceau χωρίς makeup και με ελάχιστο ρετούς. «Νιώθω πως για πάρα πολλά χρόνια ορίζουμε με λάθος τρόπο την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας. Το υπερβολικό retouching δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει τη γυναικεία ομορφιά και τη μοναδικότητα της κάθε ύπαρξης», δήλωσε ο φωτογράφος.
Η ιστορία όμως του αντί-ρετούς κινήματος δεν ξεκινάει μόνο από τους φωτογράφους, αλλά και από τις φωτογραφιζόμενες. Το 2003 η Kate Winslet μήνυσε το βρετανικό GQ γιατί την έκαναν να φαίνεται υπερβολικά λεπτή στις σελίδες του και κάτι αντίστοιχο απείλησε πως θα κάνει η ηθοποιός America Ferrera για το εξώφυλλο του Glamour που την φιλοξένησε το 2007 αλλοιώνοντας -υπερβολικά όπως υποστήριξε- τις καμπύλες της.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, η «φυσικότητα» φαίνεται να είναι η κυρίαρχη τάση στα περισσότερα διεθνή περιοδικά. Όχι η απουσία επεξεργασίας των εικόνων, αλλά η όσο το δυνατόν μικρότερη αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών του κάθε ανθρώπου και του κάθε διαφορετικού σωματότυπου. Η εικόνα που πρέπει να φτάνει στον αναγνώστη πρέπει να είναι «αληθινή» κάνοντας τον κόσμο όχι μόνο να ταυτιστεί με τον «star» που βλέπει, αλλά και να αγαπήσει περισσότερο τις δικές του ατέλειες, τον δικό του μοναδικό εαυτό.
Η ελληνική Vogue ακολουθεί αυτόν τον «άτυπο κανόνα περί φυσικότητας» και τον εξελίσσει με τον πιο καινοτόμο τρόπο. Παρουσιάζει για τον Μάιο ένα τεύχος εντελώς αρετουσάριστο. Για πρώτη φορά στην ιστορία ενός περιοδικού μόδας στην Ελλάδα, καμία από τις φωτογραφίες των editorials δεν έχει υποστεί επεξεργασία, ενώ για το εξώφυλλό του και λίγο πριν τα φετινά Oscars, φωτογραφίζει την Regina King, μία βραβευμένη με Oscar ηθοποιό, σκηνοθέτη και ακτιβίστρια που δεν διστάζει να δείξει το «πραγματικό της πρόσωπο», προτρέποντας εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο να συμφιλιωθούν με την εικόνα τους. Η απουσία ρετούς δεν κάνει την εικόνα που θα δούμε πιο «αδύναμη», αλλά εμάς «πιο δυνατές».
Τα πιο cool λευκά sneakers για το 2021 που δεν πρέπει να λείπουν από καμία γκαρνταρόμπα
(?)
moda
