Οι περισσότεροι χειροκροτούμε κάποιον ο οποίος είναι ασυμβίβαστος, που δεν ρίχνει νερό στο κρασί του κι ακολουθεί την πορεία που έχει επιλέξει δίχως παρακάμψεις. Αν δεν γίνονταν, ωστόσο, συμβιβασμοί δεν θα υπήρχαν κοινωνίες, οι οποίες βασίζονται ακριβώς στην εύρεση χρυσών τομών σε αντικρουόμενα συμφέροντα,. Από την άλλη, οι συμβιβασμοί θυμίζουν λίγο την κατανάλωση φιστικιών: αν φας ένα δύσκολα σταματάς σε αυτό και συνεχίζεις μέχρι να αδειάσεις το σακούλι. Κατ” αντιπαραβολή, όταν αρχίσεις τις εκπτώσεις στις αρχές σου είναι πολύ εύκολο να καταλήξεις κάποιος άλλος χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι…
Σε αυτό το σταυροδρόμι βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση της Αριστεράς. Υποχώρησε, συμβιβάστηκε, συνθηκολόγησε γιατί η εναλλακτική ήταν πράγματι ακόμα πιο καταστροφική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως από εδώ και πέρα, κι αφού έχασε μια μάχη, θα πρέπει να μιμηθεί πλήρως τους προκατόχους της, να λέει «ναι σε όλα» στους δανειστές και να μιμείται πρακτικές, όπως στις Σκουριές, οι οποίες είναι αναντίστοιχες τόσο με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο, κυρίως, με θεμελιώδεις αριστερές αξίες όπως η προστασία των αδύναμων και του περιβάλλοντος…
Η αλαζονεία είναι μία από τις πιο βαθιά φυτευμένες ανθρώπινες αδυναμίες. Οταν αισθάνεσαι και είσαι, πράγματι, ισχυρός δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρασυρθείς και να πιστέψεις ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Οταν, όμως, δεν έχουν αντέξει αυτοκρατορίες στην αιωνιότητα είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί κανείς πως μια κυβέρνηση θα αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, ανεξαρτήτως των καλών της προθέσεων. Αυτήν τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού και η στοιχειώδης πολιτική λογική τού επιβάλλει να ανανεώσει, και μάλιστα πιο ενισχυμένη, τη λαϊκή εντολή στο πρόσωπό του το συντομότερο δυνατό, πριν καταπιεί τη δημοτικότητά του η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών…
Η παραμονή, ωστόσο, του σημερινού πρωθυπουργού στην εξουσία δεν αποτελεί αυτοσκοπό για τον ελληνικό λαό. Η χώρα έχει ανάγκη τον σκληρό διαπραγματευτή Αλέξη Τσίπρα του πρώτου πενταμήνου της διακυβέρνησής του. Δεν χρειάζεται, όμως, έναν Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο τροχονόμου τού νεοφιλελευθερισμού, που θα ξεπλένει ταξικώς άγριες πολιτικές χρησιμοποιώντας ως απορρυπαντικό την Αριστερά. Μέχρι το τέλος τού χρόνου θα έχει ξεκαθαρίσει εν πολλοίς το πολιτικό τοπίο κι όλοι θα συμμετέχουν σε αυτό από διαφορετικές θέσεις, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Μένει να αποδειχθεί αν αυτό θα είναι για καλό ή για κακό…
Ετσι κι αλλιώς τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να λογίζονται ως φορείς ιδεολογιών κι όχι να αξιολογούνται με επικοινωνιακούς όρους. Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Ντ. Βελκουλέσκου, για παράδειγμα, είναι ορθό να χαρακτηρίζεται «Δρακουλέσκου» όχι για σeξιστικούς λόγους αλλά ως εντολοδόχος πολιτικών οι οποίες στοχεύουν στην εξυπηρέτηση της διεθνούς ελίτ. Τα ίδια με τη ρουμάνα θα έλεγε ο οποιοσδήποτε απεσταλμένος τού ΔΝΤ. Αρκεί να θυμηθούμε τον Π. Τόμσεν για να μας διαλυθεί οποιαδήποτε αμφιβολία…
Αντί, επομένως, να χάνουμε τον καιρό μας στοχοποιώντας πρόσωπα ας προσανατολίσουμε τη δράση μας στο πώς θα επιτύχουμε θεαματικά αποτελέσματα σε τομείς στους οποίους η κυβέρνηση διαθέτει μια σχετική ελευθερία δράσης, όπως στο ζήτημα της φοροδιαφυγής και της καταπολέμησης της διαφθοράς, ώστε αυτό που μοιάζει σήμερα σχεδόν ανέφικτο, η έξοδος δηλαδή από την άγρια ταξική λιτότητα μέσω της εφαρμογής μνημονίου, να φαίνεται περισσότερο ρεαλιστικό σε ένα χρόνο από τώρα. Γι” αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να χρησιμοποιήσει όλο του το αυξημένο πολιτικό κεφάλαιο τώρα κι όχι αύριο για να γκρεμίσει ολοκληρωτικώς χρόνιες παθογένειες. Εφτασε, δηλαδή, η ώρα να αποδείξει κι αν το πολιτικό του χάρισμα είναι εξίσου ισχυρό με το επικοινωνιακό. Από το πρώτο, άλλωστε, θα κριθεί και η υστεροφημία του…
Πηγή:
