Οι κάτοικοι της περιοχής νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά- είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Ηρώων για να «καλωσορίσουν» την πρώτη διαδρομή του λεωφορείου με τον αριθμό 100 που έκανε την διαδρομή Αθήνα- Κέντρο Χαϊδάρι το 1960. Ο οδηγός Ηλίας Τασούλης με τον εισπράκτορα Τάσο Παράσχο πέρασαν στην ιστορία με το θρυλικό μπλε λεωφορείο με τον αριθμό 100. Ήρθαν από την Ιερά οδό στη σημερινή οδό Καραϊσκάκη (πρώην Λ. Κωνσταντίνου). Τα πρόσωπά των κατοίκων, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, έλαμπαν από χαρά και θαυμασμό, σαν να υποδέχονταν ένα τιμώμενο πρόσωπο ή ένα σταρ της εποχής. Μετά από αρκετό καιρό η διαδρομή άλλαξε, ο αριθμός έγινε 177 αλλά η σύνδεση των κατοίκων του Κέντρου Χαϊδαρίου με τη πλατεία Κουμουνδούρου συνεχίστηκε με άλλους αριθμούς. Η φωτογραφία αυτή ξυπνά τις αναμνήσεις της Αθήνας των δεκαετιών του ’50 και του ‘60, όπου τα μπλε λεωφορεία μάρκας Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, κυριαρχούσαν στους αθηναϊκούς δρόμους. Τότε που οι τυχεροί με Ι.Χ ήταν λίγοι και οι μετακινήσεις γίνονταν κυρίως με τα λεωφορεία. Τα μπλε αστικά λεωφορεία είχαν τη μηχανή «κρυμμένη» μέσα σε μπλε καπιτονέ δερμάτινα καλύμματα δίπλα στον οδηγό και αγκομαχούσαν κάθε φορά που έπαιρναν μπρος. Αν τύχαινε όμως καμιά φορά και είχαν μια θέση μπροστά δεξιά, δίπλα στη μηχανή, ο ήχος πλέον χανόταν μέσα στο ταξίδι της πόλης, που τη χάζευες από το μπροστινό τζάμι. Τον χειμώνα το κουβούκλιο της μηχανής ήταν ένας προνομιακός χώρος, καθώς οποίος προλάβαινε να πιάσει θέση δίπλα, ζεσταινόταν από την υπερθέρμανση του κινητήρα. Leoforeio_Ble Γραμμή Ν.Ιωνίας.
Εισπράκτορας μπλε λεωφορείου. Ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος με μικρόφωνο
Στην πίσω πόρτα «καραδοκούσε» ο εισπράκτορας με το χαρακτηριστικό γκρι καπέλο με το γείσο, ο οποίος έκοβε τα εισιτήρια των επιβατών ανάλογα με τον προορισμό τους και φρόντιζε να ενημερώνει για την επικείμενη στάση. Ο εισπράκτορας ήταν το «αφεντικό» της διαδρομής και κρατούσε στα χέρια του δύο σημαντικά όπλα: τον κερματοδέκτη με όλα τα νομίσματα και το μικρόφωνο! Ίσως ήταν ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος με μικρόφωνο…
«Τέρμα τα δίφραγκα»
Η τιμή των εισιτηρίων δεν ήταν ενιαία, αλλά κυμαινόταν ανάλογα με το μήκος της διαδρομής. Για παράδειγμα, μία διαδρομή μπορεί να κόστιζε 1,20 δραχμές και μια μεγαλύτερη διαδρομή 2 δραχμές. Ο εισπράκτορας ανήγγειλε σε κάθε τερματική στάση και το τέλος του δικαιώματος των εισιτηρίων της αντίστοιχης τιμής, «τέρμα τα μία και είκοσι», «τέρμα τα μία κι εξήντα» και το γνωστό σε όλους μας «τέρμα τα δίφραγκα» και γύριζε προς την ανάποδη κατεύθυνση τις ράχες των καθισμάτων. Έτσι, καθιερώθηκε η φράση «τέρμα τα δίφραγκα» που τη χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα , με την έννοια ότι «μέχρι εδώ ήταν, δεν πάει άλλο». Τα θρυλικά μπλε λεωφορεία μπορεί να μην τα συναντούμε πια στους αθηναϊκούς δρόμους, όμως δύο αδέρφια συλλέκτες τους έδωσαν ξανά ζωή. Τα πήραν παλιοσίδερα, εγκαταλελειμμένα, διαβρωμένα και διαλυμένα και τα ανακατασκεύασαν διατηρώντας τις μνήμες της παλιάς Αθήνας. Οι αδερφοί Λαζαρόπουλοι έχουν στον στόλο τους 17 παλιά λεωφορεία, τα οποία κρατούν ζωντανή την ιστορία των αστικών συγκοινωνιών για να θυμούνται οι νεότεροι και να μην ξεχνούν οι παλιοί.
Πληροφορίες αντλήθηκαν από : «ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ.», «Metro Greece» , Δήμος Χαϊδαρίου…
mixanitouxronou.gr
typosthes.gr-Paraxena
Tags: Περίεργα
